आटपाटनगरचे राजवैद्य प्रसूत्योत्तर कक्षाची फेरी मारत होते. एका नवजात अर्भकाला पाहून ते थबकले.
बाळाच्या गालावर त्याच्या आईने स्वतःच्या कपाळावर लावायची काळी टिकली चिकटवली होती. बाळ गाढ झोपेत होते. पण झोपेतही त्याचा हात त्याच्या गालाजवळ होता.
"अहो, तुम्ही बाळाच्या गालावर त्याला द्रुष्ट लागू नये म्हणून तीट लावतात त्या जागी तुमची कपाळावर लावायची काळी टिकली लावली आहे. कल्पना चांगली आहे. पण बाळ जागे झाले आणि त्याने गालावर काहीतरी चिकट लागते आहे ते मुठीत पकडून तोंडात घातले तर काय?"
बाळाची माता हंसली पण काही बोलली नाही.
"ती टिकली घशात गेली आणि त्याच्या श्वासनलिकेच्या तोंडावर अडक्ली तर ते गुदमरेल ना?" राजवैद्यांनी विचारले.
त्या मातेने घाईघाईने ती टिकली आपल्या बाळाच्या गालावरून काढली आणि पिशवीत टाकली.
"अहो, तुम्ही बाळाच्या गालावर त्याला द्रुष्ट लागू नये म्हणून तीट लावतात त्या जागी तुमची कपाळावर लावायची काळी टिकली लावली आहे. कल्पना चांगली आहे. पण बाळ जागे झाले आणि त्याने गालावर काहीतरी चिकट लागते आहे ते मुठीत पकडून तोंडात घातले तर काय?"
बाळाची माता हंसली पण काही बोलली नाही.
"ती टिकली घशात गेली आणि त्याच्या श्वासनलिकेच्या तोंडावर अडक्ली तर ते गुदमरेल ना?" राजवैद्यांनी विचारले.
त्या मातेने घाईघाईने ती टिकली आपल्या बाळाच्या गालावरून काढली आणि पिशवीत टाकली.
